Jubileusz Wolanda
Gdy winda w Czerwonym Mrówkowcu odcięła głowę sześcioletniej
Stojance K. był lipiec 1992. i trwała wojna.
Prądu nie było od wielu dni.
Potem włączyli na cztery godziny
Dwie dziewczynki bawiły się na klatce na 
drugim piętrze.
Trzecia jeździła windą i usłyszawszy głosy
Zatrzymała windę na drugim.
Tam w ciężkich drzwiach rozbito szkło.
Stojanka K. nie otwierała drzwi.
Wychyliła głowę przez wybity otwór i wołała koleżanki.
Ktoś wezwał windę.
Stojanka K. była zbyt lekka by wykazać obciążenie.
Lampki na piętrach pogasły.
Dekapitowane ciało jeszcze drgało w kabinie
Gdy ten (ktoś) otworzył drzwi z zamiarem wejścia.
Za dwa dni minie 19 lat od tej chwili.
Wciąż nie starto krwi
Która i teraz tworzy ogromną czerwoną plamę.
Trudno ją rozróżnić we wszechogarniającym brudzie ścian między piętrami.
A on.
Który obmacuje zasuszone jaja i zgniata w nich
Upadłe anioły
Siedzi na dachu windy i trzyma w buteleczce olej.
Z uśmiechem wymachuje ogonem i spogląda na tamte dwie
Teraz młode kobiety
Jak dokańczają makijaż w windzie
Przed wyjściem na miasto.
Czerwony Mrówkowiec (oryg.: Crveni soliter) – 19-piętrowy budynek mieszkalny z czasów socrealizmu (1974.) w centrum Prijedoru (Republika srpska, Bośnia), owiany złą sławą ze względu na dużą liczbę samobójstw dokonywanych poprzez skok z jego dachu. (przyp. tłum.)
Czyjś dziad
W kasku motocyklowym na głowie
Wyciąga ogryzek z kontenera na śmieci
Zwierzęta rzeźne
Noszą swoje nacięcia
Pod siekiery.
Sąsiada Adema zabili
W dziewięćdziesiątym drugim w mieszkaniu.
Wczoraj listonosz przyniósł
Do niego list.
Z wydziału geodezyjnego.
W sprawie pomiarów gruntu.
Pod daczę.
Ster
Wykonany z
Głowy Pinokia
Tnie falę potylicą.
O moim skremowanym wujku
Sól zadaje rany wiatrom
Ciemniejąc.
Przy opisie celowania
skąpi się na papierze.
I gładkich powierzchniach.
Za przymkniętymi drzwiami
Znika wołanie na werandę…
I wypite mleko
Znowu zamierza wykipieć.
Sarny ze skraju lasu
Naprawdę odchodzą
W gobelin twojej matki.
U wielu ptaków jest taka przestrzeń.
Ta szorstkość:
Dziewczynki grają w klasy
Granaty na oku.
Obraca się ziemia
I głowy
Umarłych pozostają
Po słonecznej stronie.
Oracja podtrzymuje słowa
Nierymowane.
Darko Cvijetić (ur. 1968) – aktor i reżyser w Teatrze w Prijedorze (Republika srpska), poeta, autor tomików: Noćni Gorbačov (Nocny Gorbaczow, 1990) , Himenica (Beograd 1996), Masowne razglednice iz Bosne (Pocztówki masowe z Bośni, 2009), zbioru opowiadań: Manifest Mlade Bosne (Manifest Młodej Bośni, 2000) oraz zbioru tekstów krytycznych: Passport for Sforland (2004.)
agnieszkazuchowskaarent 
Pingback: darko cvijetic
Reblogged this on PRIMIJENJENA POEZIJA.