Ana Marija Grbić – Jak się zabija dzieci

Wznieść się ponad fakty w deszczowe popołudnie

Nad całym polem wyrosłych głów, które nigdy

Nie potrafiły się odwrócić ani podnieść ku

Niezmierzonym spalonym i pustym niebiańskim domostwom

ten ptak jest sam i odbierają mu

Miejsce i przestrzeń i miejsce i przestrzeń, po którym by leciała

Rysowaliśmy wzgórza i doliny, a nigdy nie dotknęliśmy góry

Ani widzieliśmy dom, który stworzył

Tam się rozwija świat bez bezsensu

Tam się rozwija coś większego niż

Fakty, co nadchodzą zawsze w deszczowe popołudnie

Zabierając całe pola odrosłych głów, które nawet teraz

Nie potrafią się odwrócić ani podnieść ku

Nie potrafiły się odwrócić ani podnieść ku

Niezmierzonym spalonym i pustym niebiańskim domostwom

ten ptak jest sam potrzebuje

Pieśni całych narodów albo jednego człowieka, który zachował duszę

Gniewko

Wiem, że rozumiesz

I że przybyłeś tu tylko dla pieśni

Którą z siebie otrząśniesz, gdy tylko odlecisz na próżno

Przetniesz skrzydłami, odlecisz w

Siną dal

Która tylko dla nielicznych

Pozostaje na wyciągnięcie ręki i kolan

I

Tak,

Dzieci zabija się nożem

Zabawia się w długiej podróży

I zostaje na tym, że nigdy ich nic nie boli

Wnętrzności się rozwierają i krew się

Tak dziwnie

Lepi do rąk

A dzieci bawią się w kowbojów

Niosąc w dłoniach

Martwe głowy swych

Pozostałych w tyle kolegów

I wszyscy są zachwyceni, że to nie siąpi deszcz

IV

Tak,

Dzieci zabija się wojnami

Tak.

Wszystkie.

V

Tak,

Dzieci zabija się zamiarami

Ciepłymi zamiarami w parku

Nad wodą

Pod całkiem bezpiecznym kołysaniem

Prostym ruchem mechanizmu

Podejrzanego a przyjętego

Prącego ku ziemi, wstecznego ku niebu i

Nieskoczenie długimi

Delikatnym mackami matki

VII

 

Tak

Dzieci zabija się dotykami

Wdzieraniem się w złożoną i czystą odzież

Albo tę wymiętą i noszoną

Tę samą

wleczoną po błocie i

Niespodziewanie rozdartą o płot ogrodu botanicznego

I ważne, że wszystko pozostaje

W usypiającej ciszy

Liści, ruchów i ludzi

IX

Tak, dzieci się zabija.

Gdy zdeptane ptaki i robaki

Powstaną jednakowe i nikt

Nigdy nie pomyśli, że któreś z nich jest lepsze

Wtedy nie będzie już

Albo wtedy nie będzie już takiej śmierci

Wierzy się w to z uśmiechem na ustach a nie

Rozwarciem duszy albo szerokimi rękoma, które mogą wszystko

W to się przeważnie wierzy i o tym się nie mówi

I dlatego nigdy nam się nie uda

I dlatego dzieci będzie się zawsze zabijać

Ana Marija Grbić mieszka w Belgradzie, absolwentka literatury komparatywnej, pisze wiersze i krótkie formy prozatorskie. Jest współzałożycielką organizacji poetyckiej ARGH. Pierwszą wystawę komiksu zorganizowała w 2011 r., zaś pierwszy zbiór poetycki, pod tytułem „Tak, ale się nie bój” (Da, ali nemoj se plašiti) w 2012. Obecnie kończy pracę nad swoim drugim zbiorem poezji.